#11 One Shot: Dieletta, Leomiła "Nikt nie wiedział..." (na zamówienie Anonima)

One Shot: Dieletta, Leomiła "Nikt nie wiedział..."

Para: Dieletta, Leomiła

Gatunek: Romans

Dedyk: Dla Anonima :*

- Ty i on?! Nie ma takiej opcji!
- Niby czemu?
- Zrani cię!
- A skąd to wiesz?!
- Po prostu wiem.
- Jesteś beznadziejny.

 Z całej siły trzasnęła drzwiami. Bezwładnie upadła na łóżko i wtuliła twarz w poduszkę, mocząc ją łzami. Wciąż zadawała sobie jedno pytanie. Dlaczego? Przecież to jej życie! Ma prawo samodzielnie decydować! Nie musi słuchać starszego brata, który coraz bardziej zaczyna jej matkować!

- Viola, posłuchaj...
- Nie León! Wynoś się stąd!
- Ja po prostu się martwię. On nie jest dla ciebie...
- A skąd niby to wiesz?
- Pochodzicie z dwóch, różnych światów! Widać to gołym okiem!
- Nie rozumiesz, że ja go kocham?
- Nie możesz go kochać! Jest zły!
- On nie jest zły! Po prostu... 
- Po prostu co?
- Idź sobie!

 Obudziły ją promienie słoneczne. Nieproszone wdarły się do jej pokoju. Jęknęła głośno, po czym wstała z łóżka. Zegar wskazywał godzinę dziewiątą. Zaraz, zaraz.... Już dziewiąta! Ma dwadzieścia minut! Spóźni się do szkoły!

- O Viola, już jesteś. Czemu nie było cię na pierwszej lekcji?
- Cześć Fran. Zaspałam. Jest Diego?
- Tak. Jak zwykle siedzi w ostatniej ławce i tępo patrzy na tablicę.

 Szybkim krokiem weszła do sali. Zajęła miejsce obok chłopaka. On nawet na nią nie spojrzał. Jakby spał... Odchrząknęła głośno. Dopiero wtedy podniósł głowę i wlepił wzrok w drobną blondynkę.

- Cześć Diego.
- Pa Viola.
- Nie bądź taki.
- Jaki znowu jestem?! No?! Jaki?!
- Zamknięty...

 Mijały kolejne dni. On nadal ją ignorował. A ona? Kochała. Całym sercem. Z każą sekunda coraz bardziej. Obiecała coś sobie. Wyzna mu to już jutro! Kiedyś musi się dowiedzieć...

- Musimy porozmawiać.
- Nie chcę z tobą...
- Ale ja chcę! Słuchaj mnie.
- Nie mam zamiaru. Ja...

 Nie dokończył. Zbliżyła się i złączyła ich usta w długim, namiętnym pocałunku. O dziwo go odwzajemnił, a nawet pogłębił. Była tak szczęśliwa! To mogłoby trwać wiecznie. Jednak po chwili odsunął się od niej. Czyżby mu się nie spodobało?

- Ja... Ja nie mogę! Przepraszam.

 To zabolało. Najbardziej na świecie. Nigdy nie spodziewała się, że mając serce wypełnione miłością można czuć ból i smutek.

- Violetta! Wstawaj!
- Nie idę dziś do szkoły...
- Nie pojawiłaś się tam od tygodnia!
- I co z tego... Ja już nie żyję!
- Jak to nie żyjesz?! O czym ty mówisz?!
- Życie bez słońca, to nie życie...

 Wiedział co musi zrobić. Pogada z tym gnojem, który zranił jego młodszą siostrzyczkę! Pożałuje dnia, w którym się urodził...

- Co ty sobie myślisz gówniarzu?
- Spadaj stąd, okay? Nie mam ochoty na rozmowę...
- Myślisz, że mnie to obchodzi?! Zraniłeś ją!
- Nie chciałem...
- Mam to w dupie! Przez ciebie ona cierpi! Masz natychmiast iść do niej i przeprosić!
- Nie mogę...
- Idź!
- Przecież mówię, że nie mogę! Daj mi spokój!

 Odszedł. Ruszył w swoją stronę, zostawiając go z wątpliwościami. Co znaczy nie mogę? O co w tym wszystkim chodzi? Kilka sekund później podbiegła do niego szczupła, niska blondynka. Znał ją. Chodziła z nim na angielski...

- Czemu nawrzeszczałeś na mojego brata?! Jak mogłeś?!
- Zranił moją siostrę!
- Nikt nie kazał jej się do niego zbliżać!
- Nic nie poradzę na to, że interesuje się "złymi chłopcami"!
- On nie jest zły...
- Ty też próbujesz mi to wmówić?! Daruj sobie...

 I odszedł. Ona tupnęła nogą niczym mała dziewczynka, po czym szybkim krokiem ruszyła w stronę domu. Co tam zobaczyła? Leżał na podłodze w kuchni. W ręku trzymał pustą szklankę. Sok pomarańczowy płynął po płytkach, brudząc je. Stracił przytomność...

- Diego! Obudź się! Diego!

 Karetka przyjechała najszybciej, jak to było możliwe. Nie pozwolili jej jechać. Była w bardzo złym stanie. Postanowiła jednak pójść pieszo. Musiała to zrobić! Może już nigdy go nie zobaczyć... Szczęście Pech chciał, że spotkała JEGO.

- Ludmiła?
- Zostaw mnie!
- O co płaczesz? Co się stało?
- To nie twoja sprawa!
- Proszę, powiedz.
- Stracił przytomność! Ja... León, tak bardzo się boję!

 Pobiegli do szpitala razem. Nie mógł zostawić jej w takim stanie. Była załamana. O całym zajściu musiał poinformować jeszcze jedną osobę.

- Czego chcesz?
- Diego jest w szpitalu!
- Co?! Skąd to wiesz?!
- Ja i jego siostra czekamy przed salą!
- Zaraz tam będę...

 Przyszła. Tak, jak powiedziała. Usiadła na krześle obok brata i zapłakanej blondynki. Po jej policzkach płynęły łzy.

- On też cię kocha.
- W takim razie czemu przerwał pocałunek i uciekł?!
- Bo... Nie chce, żebyś cierpiała.
- Ale cierpię! Nie wyszło mu to...
- Wolał trzymać się z dala od ciebie, niż potem cię zostawić.
- Co to znaczy?
- Diego jest chory na białaczkę.
- Nie wiedziałam...
- Nikt nie wiedział...

 Jeszcze więcej łez. Rzeka zmieniła się w ocean. Nie chciała go stracić. Wiedziała, że nikogo nigdy nie pokocha tak, jak jego...

- I co z nim panie doktorze?! 
- Przykro mi to mówić, ale pacjent zmarł. Choroba zaatakowała z podwojoną siłą.
- Czy przed śmiercią odzyskał świadomość chociaż na chwilę?
- Owszem. Wyszeptał: "Ja też cie kocham Violu", po czym odszedł.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

Cześć i czołem! ^^

Tak oto prezentuje się mój jedenasty OS na tym blogu! <3

Jak się podoba? Mnie szczerze mówiąc nie za bardzo... Obyście mięli inne zdanie! :3

Nie rozpisuję się, bo już późno! Kolejny już wkrótce! ^^

Dolor.