One Short: ''Sześć minut''

Nie chcieliśmy takiego zakończenia, chcieliśmy żyć. Ten świat nie ma miłości, ten świat umiera. Ten świat na nas nie zasłużył, dlatego musimy odjeść. Nasza historia już została opowiedziana, my odchodzimy, a wy zostaniecie.

One Short: ''Sześć minut''

Gatunek: Romans, dramat
Para: Diecesca
Dedykacja: Dla Victorii Evans ! ♥

Who You Are

Chciałbym być łzą. Urodzić się w Twoim oku i
zostać już na zawsze

         Jesteś ! A to jest najważniejsze.

-Pomogę.

-Nie trzeba. Dam sobie radę sama.

-Gadasz ? Jednak wolę Ci pomóc.

-I jak dajesz radę ?

-Jakbym niósł cukierka w ręku. Taka leciutka.

Kłamałem. Konałem pod ciężarem twojego bagażu. Zastanawiało mnie jedno. Co ty tam do niej napchałaś ?

We śnie człowiek znajduje się we własnym świecie.

-Dlaczego zgodziłam się zagrać w tak dennym filmie...

-Nie podoba Ci się scenariusz ?

-Musiał to wymyślać psychopata, w dodatku najebany wódką...

-Mi się podoba.

-Czemu ?

-...Po prost uwielbiam psychopatów spitych wódą.

Nie potrafiłem oprzeć się twoim oczom i przecudownemu uśmiechowi, który kładł mnie na łopatki.

Pierwszy pocałunek zapamiętam na długo...chodź nie był on prawdziwy. 

-Fran, chodź już, no ! Musimy zagrać scenę pocałunku.

-Idę, idę. Nie gorączkuj się tak Hernandez

-Wystarczy Diego, Resto !

-Wiem, ale lubię Cię denerwować !

-Do prawdy ?

-Boisz się ?-dlaczego zmieniasz temat w najmniej odpowiednim momencie ?

-Czego ?

-Tego pocałunku ?

-Nie. Przecież jesteśmy aktorami. To nasze postacie się całują, nie my.

-Racja. Chodź, chcę mieć to już za sobą.

Czułem, że nie chcesz tego pocałunku. Dlaczego Cię wtedy okłamałem ? Może po prostu stchórzyłam, aby nie wyznać Ci prawdy...

To ty jesteś tak zwaną kobietą mojego życia ?

-Jesteś beznadziejny, Diego !

-Wiem. Nie potrafię pocieszać ludzi. Może dlatego, że nigdy tego nie robiłem...

-...

-Lubię patrzeć na zasmarkane kobiety.

-Jesteś nie możliwy-wychlipałaś pomiędzy łzami 

-To też wiem. Może nie potrafię pocieszać, ale...Jestem dobry w przytulaniu

Bez sprzeciwu przywarłaś do mnie swym ciałem. Biło od Ciebie przyjemne ciepło. Już nigdy nie chciałem wypuszczać Cię ze swoich ramion ! 

Nie sądziłem, że w tak szybkim tępię mogę pokochać twoje wady. 

-Hernandez, jesteś głupi !

-Do prawdy ? Ty również Resto !

-Przestań po mnie powtarzać !

W tej chwili miałem ochotę Cie pocałować. Tak cudownie marszczysz nosek, kiedy się denerwujesz ! 

-...Idę stąd ! 

Musiałem to zrobić. Inaczej, żałowałbym tego co bym zrobił patrząc w twoje czekoladowe oczy...

Wiedziałem, że nie traktujesz mnie poważnie...

-Fran ? Wyjeżdżasz ?

-Diego ? Ja...po prostu...

-Wracasz do niego ?

-To nie jest odpowiedni moment na rozmowę

-Tak czy nie ?

-Tak

Jedno słowo, a wbiło sztylet w moje serce 

-W takim razie..Życzę wam szczęścia 

-Diego poczekaj....

-Nie, Fran...Tak będzie lepiej

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu-tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania...

_________________________________________

Witam czytelników po mojej nieobecności. Mam wrażenie, że zaniedbałam bloga ;//
Nie potrafię pisać ;c
Ten OS wymyśliłam pięć minut temu, dlatego taka beznadzieja...
Przepraszam ;/
Już nawet nie obiecuję poprawy, bo tak tak pisze beznadziejnie.
Ale zapraszam do czytania i komentowania. To naprawdę mi pomaga :)
Żegnam się z wami :3

Panna Martin